ปกตัตตภิกขุ

น. ภิกษุผู้เป็นปรกติ คือผู้มิได้ต้องอาบัติหนัก เป็นคำเรียกแบ่งประเภทภิกษุที่กำลังประพฤติวัตรเพื่อออกจากอาบัติกับภิกษุธรรมดา

n. normal monk ; regular monk contrasted with probationer